Mijn hart gaat naar jongeren uit

Jongeren, mijn hart gaat naar hen uit, maar hoe is dit zo gekomen? Hoe begon het allemaal en waar sta ik vandaag de dag ten opzichte van deze bijzondere groep?

Hoe het werken met jongeren allemaal begon

In 2009 begon ik als docent Engels voor de klas.
Ik studeerde toen aan het Fontys, ofwel alle vakken volgen, huiswerk maken, voor tentamens leren etc. etc. (Vraag me nu niet meer hoe ik dat deed, want ik weet het antwoord niet haha).
Dus studeren en voor de klas staan, en na de studie bleef ik voor de klas.
De doelgroep 12-16 jaar vond ik steeds mooier worden om mee te mogen werken.

Ik heb de eerste jaren vooral les gegeven in havo/ath brugklassen, havo 2e en 3e klassen.
Daarna ging ik ook vmbo klassen les geven.
Die wilde bijna niemand lesgeven dus werd ik daar gezet, maar ik vond het eng en vroeg een klasgenoot van de studie om hulp.
Haar advies weet ik nog als de dag van gisteren:
“Eerst een band opbouwen met de leerlingen en daarna lesgeven.” En dat is precies wat ik deed.
Gezellig kletsen.. op ooghoogte met hen zitten.. leuke opdrachten en natuurlijk ook nog wel toewerken naar de nodige resultaten.
Zo riepen de stoerste jongens door de gang “Hee Breepoel!!!” (Toen was ik nog niet getrouwd).. en kwam een stoere jongen vragen om na de les even te kletsen waarna hij z’n tranen de vrije loop liet.
Ik had een klik met hen en dat was te merken, te voelen en dat was zo fijn werken!

Van plezier naar stress en burn-out

Totdat de stress me toch begon te nekken.
Die stress kreeg ik niet van de leerlingen, maar van de ouders, van de vergaderingen, de mailtjes en telefoontjes, de toetsen nakijken, alle verplichtingen die steeds meer werden.
De verwachtingen die steeds hoger werden.
Toen de sectie Engels ‘in het rood stond’ omdat de examenresultaten niet hoog genoeg waren, werden we allemaal op het matje geroepen, de directeur werd sectievoorzitter en iedereen kwam onder een vergrootglas.

Daarnaast kwam een teamleider in m’n les kijken en ondanks dat het heel goed was voorbereid en een meisje die nooit echt oplette zelfs aan het einde van de les precies wist uit te leggen wat ik had verteld, was het niet goed genoeg.. het was slecht!
En die conclusie kwam van een gymleraar!
Ik kan er nog boos over worden haha.

Tegen die tijd was ik afgestudeerd, hadden we al een verbouwing doorstaan en hadden we een zoon en de tweede was op komst.
Ik hield van werken met jongeren, maar toen de teamleider me zei dat de leerlingen lesgeven maar zo’n 40% van mijn taak was kreeg ik een error. Ik wilde minimaal 80% met hen werken, ik was daar voor hen!

Het ging steeds minder goed en door de postnatale depressie na de geboorte van onze jongste zoon kon ik eigenlijk niet meer.
Ik kreeg een opmerking van een nieuwe teamleider over mijn afwezigheid en ik moest van mezelf tot aan de herfstvakantie elke dag aanwezig zijn!
Na de herfstvakantie ging ik zo ook weer terug maar het ging steeds slechter..

Ik ging naar de bedrijfsarts en ik werd minder uren per week ingezet. De klassen die ik draaide ging wel goed op zich, maar toen kwam m’n teamleider weer met een opdracht die me naar de keel greep, ik gaf aan dat ik niet wist of het zou lukken.. “je zit nu nog niet aan je uren dus deze taak komt er dan bij.” Einde discussie..
Op het moment dat ik mezelf weer naar school wilde slepen zag ik een appje van mijn teamleider om 6.45 uur ‘s ochtends:
“Ik hoop voor alle betrokken partijen dat je vandaag op school zult zijn.”

En toen brak ik…
Ik kon alleen nog huilen..
Ik meldde me ziek..
De POA had al voor mn eerste afspraak bij de bedrijfsarts aangegeven dat ik een burn-out had en per direct moest stoppen… maar ik moest zo nodig nog ff proberen met minder uren.
En toen zat ik thuis met een totaal overspannen systeem en kon weinig tot niks meer..
En ben uiteindelijk enkel nog terug geweest om koffie te drinken om te proberen op te starten een jaar later.. Maar ook dat kon ik niet meer.

Waar liep het spaak?

• Het liep spaak op de hoge eisen..
• Het vele moeten..
• Alles wat in de taakbeschrijving stond wat ik er niet bij kon/wilde hebben.
• De hele vele uren die ik buiten mijn werktijd om nog nodig had, avonden, weekenden, vakanties om bij te werken.
• De veeleisende ouders die schuld bij mij legden.
• En uiteraard de stressvolle weg hier naartoe..
• En ook de stress buiten het werk om nog..
• De druk vanuit school
• Niet eens zijn met de manier van doen/het hele onderwijssysteem, etc. etc.

Wat ik het ergste vond van het uitvallen?

Niet dat m’n teamleider of m’n baas zonder docent Engels zat voor bepaalde klassen..
Maar de leerlingen die ik ‘in de steek liet’.
Ze vroegen me herhaaldelijk terug te komen, maar hoe graag ik voor hen ook wilde, ik kon het niet..
Ik moest hen teleurstellen.. Hen achterlaten.. Hen in de steek laten..
Het heeft lang geduurd voordat ik daar overheen was.
Ik was zo gewend om aan mezelf voorbij te lopen, maar nu kon ik dat niet meer.

Door de jaren heen miste ik de jongeren, de pubers.. een doelgroep waar mijn hart naar uitgaat.

Hoe kwam ik terug in het werken met jongeren?

In september 2023 zag ik een vacature voorbij komen bij de democractische school de Tijd en Ruimte in Den Bosch. Hier begon ik eerst als docent Engels voor 2 uur in de week.
Maar in december ‘23 werkte ik er al 2 dagen in de week als samenwerker omdat ik het telkens als een thuiskomen voelde.
Omdat de leeftijden op school tussen de 4 en 18 jaar liggen ging ik met alle leeftijden mee, maar mijn hart ging nog altijd harder kloppen van de jongeren/pubers. Toch zat daar een angst op.
Want wat als ik mezelf weer ging hechten aan hen en hen zich laten hechten aan mij.. wat als het verleden zich herhaalt!?

En dat deed het bijna.. alles buiten de studenten om liet dit bijna weer gebeuren.. maar gelukkig werd het beter en kon ik volledig gaan staan en mijn hart volgen die naar de jongeren uitgaat.
Zij laten mij weer jong en rebels voelen, wat echt in mij als persoon zit.
Lekker gaan staan voor jezelf en schoppen tegen alles wat jou tegen wilt houden.
Eerst doen en dan nadenken. Love it!

Waarom zag ik dit niet eerder!?

Ik ga naast mijn werk op school ook meer met jongeren werken in mijn praktijk, en dat voelt heel goed.
Het besef kwam een paar maanden geleden toen er plannen waren om een Mysterieschool op te starten.
Ik zag voor me hoe er een inloopuur was voor jongeren, zodat ze altijd ergens terecht zouden kunnen om te spreken over hun ervaringen, vragen te stellen, etc. Waarna ik dacht: “waarom zag ik dit niet eerder!?”

Begeleiding van jongeren is in deze tijd heel hard nodig!

“Het leven is zwaar!”
“Ik voel me zo alleen!”
“Ik ben boos op alles en iedereen!”
“Niemand begrijpt me!”
“Mijn ouders/school zetten mij onder druk!”

Zomaar een aantal uitspraken van jongeren die in ontwikkeling zijn.
Hun lichaam is in ontwikkeling, hun brein ook, de hormonen zwengelen aan en ook menselijke krachten zijn in ontwikkeling die ze niet begrijpen.

Er zit veel woede en onbegrip in veel pubers en jong volwassenen vast. Het mee moeten gaan in de maatschappij gericht op uniformiteit, terwijl iedereen uniek is en iets anders wil/nodig heeft.
Maar laten we ook niet de gevoeligheid vergeten en dat de puberteit meer met zich meebrengt dan op tilt slaande hormonen. Er gebeurt op een dieper niveau iets.
Vanuit de gnostiek en ook vanuit het holistische oogpunt bekeken hebben we 4 lichamen, te weten, fysiek, etherisch, astraal en mentaal.

Vanaf de conceptie tot en met het zevende jaar is een kind het fysieke vooral aan het ontdekken en omarmen.
Van 7 t/m 14 jaar het etherische (energie)lichaam.
De leeftijd van 14 t/m 21 jaar komt het astrale lichaam in ontwikkeling wat gepaard gaat met emoties, het wordt ook wel het begeertelichaam genoemd en karmische banden die hier aan het licht kunnen komen, maar ook de voorouderlijke stukken die omhoog kunnen komen.
Van 21 t/m 28 wordt het mentale lichaam verder ontwikkelt.

Zoals je hierboven kunt lezen is er groot belang bij de juiste begeleiding bij het ontwikkelen van het astrale lichaam. Er gebeurt zoveel tegelijk in een korte periode dat dit behoorlijk verwarrend kan zijn. Niet alleen voor de jongeren, maar ook voor hun ouders/verzorgers.

Ik heb me lang verdiept in de Native American culturen (hier worden ze nog steeds vaak Indianen genoemd).
Binnen deze ‘Tribes’ worden de jongeren onderwezen door ’the Elders’ ofwel de ouderen die door een overgangsperiode gegaan zijn rond de leeftijd van 52-54 jaar.
Zij begrijpen waar de jongeren doorheen gaan en begeleiden hen door alle obstakels en overgangsperiodes van het leven heen. Ze noemen deze periodes ‘Rites of Passage’. Deze ‘Rites’ zijn bijvoorbeeld geboorte, puberteit (‘coming of age’), trouwen, etc.

Een hele belangrijke TED talk

Jaren geleden zag ik de TED Talk van Phil Borges over ‘psychose of spiritueel ontwaken?’
Hij spreekt ook over het stuk begeleiding van de oudere generatie (die zich richting de Spirit World begeven), en de jongere generatie (die nog niet lang uit de Spirit World gekomen zijn).
Ook beschrijft hij de reactie in het westen op het zien van beelden of horen van stemmen bijvoorbeeld. Hier ben je al snel vreemd, heb je een psychische aandoening en krijg je medicatie voorgeschreven die onderdrukt en op andere manieren ziek maakt. Menselijke krachten ontwikkelen zoals heldere waarnemingen zijn geen ziekte of aandoening, maar hebben wel de juiste begeleiding nodig.

Het is belangrijk dat er mensen zijn in je omgeving die je begrijpen. Die begrijpen wat er met je gebeurt of wat je ervaart (of dit nu spiritueel is of bij de dagdagelijkse bezigheden hoort zoals niet meekunnen op school), maar ook die jouw verhaal aan willen/kunnen horen zonder oordeel, maar vanuit een breder begrijpen.

Dus ik zal ook eens wat vaker iets over jongeren delen.. wat me opvalt, wat me pijn doet om te zien of horen.. waarin ik hen begrijp, zie, voel, en wat ze nodig hebben, een luisterend oor.

Wat een reis.. om toch weer bij deze bijzondere doelgroep terecht te komen, jongeren.
Mijn hart gaat naar hen uit.

Zie hier ook meer over mijn reden om te werken met jongeren.